Narzeczeństwo

Już w fazie narzeczeństwa / budowania związku więzy rodzinne łączące młodego człowieka z rodziną pochodzenia mogą okazać na tyle silne, że oddzielenie się od rodziny może być dla niego bardzo trudne. Niektórzy ludzie nigdy nie osiągają dostatecznego oddzielenia się od własnej rodziny i nie potrafią związać się z nowym partnerem i zbudować własnego „gniazda”.

Wczesne małżeństwo

Wczesne małżeństwo / wczesny związek  jest okresem dostosowywania się małżonków do wspólnego życia, wypracowania własnych sposobów radzenia sobie różnicami występującymi między nimi (pochodzącymi również z własnych rodzin generacyjnych), z konfliktami i problemami codzienności. Podejmowane decyzje są wynikiem własnych doświadczeń wyniesionych ze swoich domów, doświadczeń przeżywanych aktualnie oraz wpływu i zależności od swoich rodziców. W tym czasie małżonkowie muszą przejść od fazy zależności od rodziców do fazy uniezależnienia się od nich. Młodzi powinni wypracować sobie własne terytorium niezależne od wpływów rodziców. Zarówno zbyt duża pomoc ze strony rodziców, jak i zbytnia niechęć i krytyka mogą okazać się niszczące dla związku. Osiągnięcie niezależności od rodziców z jednoczesnym pozostawaniem w emocjonalnym związku z nimi jest dla młodych małżonków zadaniem bardzo trudnym, ale kluczowym.

Narodzenie dziecka i rodzicielstwo

Narodzenie dziecka zmienia strukturalnie istniejący system rodzinny, para staje się rodziną, pojawia się nowa trzecia osoba. Ta nowa osoba burzy dotychczasowy układ więzi w relacji, co może być trudne do zaakceptowania dla partnerów. Również nowe obowiązki i pojawiające się trudności związane z opieką nad dzieckiem mogą stanowić zbyt duże obciążenie fizyczne i psychiczne, zwłaszcza dla kobiety. Jest to kolejny moment zwrotny w cyklu życia rodziny, wymagający dostosowania się do nowych warunków i wymagań zmienionej rzeczywistości. Pozytywne rozwiązanie tego kryzysu buduje związek na wiele kolejnych lat rodzicielstwa.

Opuszczenie domu rodzinnego przez dzieci

Rodzina wchodzi w kolejny okres krytyczny w momencie, gdy dzieci opuszczają dom rodzinny. Rodzice konfrontują się z sytuacją pozostania ze sobą tylko we dwoje. Jeśli dziecko scalało związek, mogą obawiać się o przyszłość swojego związku. Jeśli rodzic samotnie wychowywał dziecko, jego utrata może być przeżywana jako początek starości i samotności. Dziecko emocjonalnie odczuwa te siły i może starać się zachować istniejący system w równowadze. Siły te mogą trzymać dziecko w domu, powinny być jednak pokonane. Rodzice powinni uwolnić dziecko i znaleźć sobie nowe obszary aktywności życiowej, nowe zainteresowania. Opuszczenie domu przez dziecko powinno odbyć się tak, aby dziecko i rodzice nadal pozostawali ze sobą w dobrym, przyjaznym, bliskim kontakcie. Dziecko nie powinno odczuwać poczucia winy z powodu pozostawienia rodziców, a rodzice nie powinni odczuwać złości.

Emerytura i starość

W kolejnym etapie rozwoju rodziny, rodzice wkraczają w role dziadków, kończą karierę zawodową, przechodzą na emeryturę i wchodzą w okres starości.

Ten naturalny dla procesu rozwoju rodziny cykl może różnić się nieco w przypadku związków partnerskich, nieformalnych, rodzin patchworkowych, jednak jego przebieg jest podobny. Niesatysfakcjonujące rozwiązanie kryzysów przejścia między kolejnymi fazami stanowi zagrożenie dla rodziny, mogące skutkować pojawieniem się problemów i konfliktów między członkami rodziny, a nawet pojawieniem się różnych objawów, będących zwiastunami i prowadzących do choroby.